ye kürküm ye

sevdiğim bi fıkradır ne kadar gerçektir bilemiyorum. akşehir’in beyleri hoca’yı yemeğe davet etmişler. hoca nereden bilsin; davete, günlük kıyafetiyle katılmış. katılmış ama ne hoş geldin, ne sefa getirdin diyen var. herkes, allı pullu kıyafetlilere el pençe duruyormuş. hoca, bir koşu evine giderek, sandıktaki işlemeli kürkünü giyip yemeğe geri dönmüş. az evvel hoş geldin bile demeyenler, önünde yerlere kadar eğilmişler. hoca’yı, yere göğe sığdıramayıp başköşeye oturtmuşlar. kuzunun en hasını önüne koymuşlar. herkes hoca’nın yemeğe başlamasını bekliyormuş. hoca, bir taraftan kürkünün kolunu sofrada sallamaya, bir taraftan da “ye kürküm ye, ye kürküm ye!” demeye başlamış. – ilahi hoca, demişler, kürkün yemek yediğini kim görmüş? hoca taşı gediğine koymakta gecikmemiş: – kürksüz adamdan sayılmadık… itibarı o gördü, yemeği de o yesin.

fatih terim'in milli takımın ve gs'nin parasını yiyip yiyip doyamaması sonucunda söylenebilecek söz.

tecrübeyle sabit ülkemizde hala tıkır tıkır işleyen kaide. şu an stajyer avukatım. ne zaman adliyeye çantayla ve düzgün bir kıyafetle gitsem girdiğim kalem odalarında veya adliye çevresi mekanlarda insanlardan normalden fazla saygı görüyorum. daha spor giyindiğim veya çantasız gittiğim zamanlarda sıradan muamele gösteriyorlar hatta kimisi yüzüme bakmıyor. bunu bir çok kez tecrübe ettim. hatta öğrenciyken yaz aylarında adliyeye çantayla gittiğimde memurlar bana karşı hep temkinli ve saygılı konuşurlardı. mesela bugün bir duruşma bitiminde salondaki polis memurlarından biri nazikçe avukat olup olmadığı mı sordu, muhabbet etmeye çalıştı ve hatta şakalaştık. kaldı ki polisler genelde, vatandaşa pek iyi davranmazlar. evet evrenin bin yıllık bir sırrını keşfetmedim. var olduğunu bildiğim, sağdan soldan duyduğum veya öğrendiğim bir şeyi tecrübe ettim etmeye devam ediyorum. bir çanta ve üç beş parça düzgün kıyafetin insanlar üzerindeki tesiri beni şaşırtmıyor değil. keşke biraz da kafaların içindekine saygı gösterilse keşke...